2010 Ken Wijn: editoriaal - n°14 - december 2010

Soms verkeert een mens in een contemplatief moment van tevredenheid; een gevoel van voldaanheid waarbij de feiten van een zinvol bestaan je dagelijks voor de voeten worden geworpen en je uitdagend kriebelen om er iets nuttig mee te doen. De vloed van initiatieven is vaak onoverzichtelijk, maar de outcome der dingen verzadigt mij in een emotie van: ‘we zijn toch niet echt slecht bezig’.

Daar waar het eerste woord van Ken Wijn-magazine mijn forum moet zijn om mijn vinologische frustraties enigszins te ventileren, om me los te laten in kritische wijnoverpeinzingen of de draak te steken met de idiotieën van het bekrompen Vlaamse wijnmilieu, moet ik de lezer nu voor eenmaal lekker ontgoochelen. Ik heb nu ongelooflijk zin om een zekere dankbaarheid te uiten aan deze mensen die in mijn chaotisch bestaan enige orde weten te scheppen of die erin slagen een meerwaarde te zien in mijn onuitstaanbaar karakter en die de fysiek willen opbrengen om mij te volgen in de hectiek van mijn zijn.

Zowaar een ode aan mijn vrienden! Zou de lok naar mijn 50ste dit gevoel aanwakkeren? Zijn mijn 25 inspirerende jaren wettelijk samenzijn met mijn grote liefde de bron van deze plotselinge oprechtheid? Of maakt mijn pas gevinifieerde millésime 2010 in Vacqueyras mij uitzinnig en ‘total-loss’? Ik weet het niet. Maar één feit is zeker, alles wat in dit beschamend land gebeurt inspireert mij om het juist anders te doen en toch de toekomst rooskleurig en met dankbaarheid in te schatten. Ik word stilaan onnozel van de reutel aan pessimisme, angst of conservatief negativisme rondom mij alsof de afgrond het enige perspectief is dat ons nog te wachten staat. Het wijndegustatief Vlaanderen terroriseert mij nog het meest bij deze vaststelling. Onlangs vertoefde ik in een bont gezelschap van geoefende wijnproevers in een prachtig opgezette wijndegustatie, waar alles aanwezig was om er een leuke boel van te maken. Nog nooit ben ik zo gedeprimeerd naar huis gegaan, na zoveel ellende en negativisme te hebben moeten aanhoren. Het was alsof elke geproefde wijn ons een stap dichter bracht bij de grote maatschappelijke miserie.

Het was echter niet af te zien aan de ronde buiken van de heren of aan de garderobe van de dames dat de acute armoede hun nabij stond. Moest ik mij een financieel gedacht vormen van de lopende wijnkelders die daar aanwezig waren, dan was de maatschappelijk opdracht van de OCMW’s overbodig gebleken. En dan nog het lef hebben om te kankeren, terwijl de liters saint-emilion grand cru de kelen passeerden. De enige therapie die deze kankeraars verdienen is een lavement met diezelfde saint-emilion. Het zou alleen jammer zijn voor deze appellatie. Neen mensen, lieve wijnliefhebbers, ons milieu verdient beter. Het houden van wijn impliceert een zeker epicurisme, een savoir-vivre, een appreciatie voor de natuur en bovenal het genot van samen zijn met de juiste mensen. Wijn is optimisme! Welnu, in deze vlaag goedgemutstheid, wil ik getuigen dat mijn directe omgeving (en die bestaat uit zo goed als allemaal oprechte wijnliefhebbers) mij steeds de aanzet heeft gegeven voor het positief gevoel van verbondenheid. Deze zekerheid brengt een mens tot rust. Wat uiteindelijk als vriendschap mag beschouwd worden, resulteert altijd in een innerlijke injectie van geluk. Niet toevallig zijn deze injecties altijd op één of andere manier gerelateerd met wijn. Ik ben mijn vrienden en vriendinnen daarvoor zeer dankbaar.

Tussen de vorige editie en dit nummer 14 ligt zowat vijf maanden. In deze periode kan ik verschillende voorbeelden geven van wat wijnpositivisme met een mens kan doen. Neem nu de werking van het nationaal comité. We zijn de laatste maanden overvallen met een maildiarree van belachelijke problemen binnen particuliere commanderijen. Het is alsof de pest van het negativisme ook daar de gemoederen heeft aangetast en dat sommige commanderijen verwachten dan het nationaal comité als alles omvattende schoonmoeder een paar poepkletsen moet uitdelen aan stoute (bestuurs)leden. In deze moeilijke sfeer van mailterrorisme heeft het nationaal comité van de Vlaamse Wijngilde een paar keer moeten slikken om uiteindelijk steeds terug te vallen op de essentie van zijn bestaan, zijnde mensen samenbrengen rond de uniciteit van wijn. Dat explosieve debatten steeds resulteren in constructieve oplossingen heeft alles te maken met ons bindmiddel en het feit dat het bindmiddel van ons vrienden heeft gemaakt. Wijn leidt tot positivisme!

Dergelijk gevoel heb ik ook steeds bij de pluk of bij de botteling, wanneer er spontaan vrienden zich aandienen om een handje toe te steken. Los van de noeste arbeid die een wijnpluk met zich meebrengt of de beschutte-werkplaats-monotonie van een botteling, blijft alles leuk omdat deze gebeurtenissen rond wijn de emotionele verbondenheid vergroot. Het zijn telkens onvergetelijke momenten die de innerlijke mens rijker maken. Ga ik alleen op wijnreportage of doe ik dit met een zorrobende, telkens resulteert dit in een euforische nabeschouwing, waarvan de goesting naar een nieuw wijnavontuur steeds het logisch gevolg is. Het kunnen delen van dergelijke ervaringen met uw naasten is een uitzonderlijk genot. Mijn ode aan mijn vrienden zit ook hierin vervat. Wijn maakt positivisme!

In een land dat in feite geen land meer is, waar de politiek er niet meer is voor de mensen, waar het woord mobiliteit eerder een scheldwoord is geworden, waar ambtenaren niet meer beseffen dat ze ten dienste moeten staan van de bevolking, waar de kerkleider zich consequent gedraagt als de baas van een misdaadorganisatie en waar de autochtone economie een schaduw van zichzelf is geworden, groeit de wijnconsumptie naar ongekende hoogte. Men sublimeert als het ware de problemen door zich te vergrijpen aan wijn. Wijn wordt in Vlaanderen een symbool van interactionisme en evolueert de Vlaming van ‘homo sociologicus’ naar een bewuste ‘homo vinologicus’. Wijn doet blijkbaar, in de meest figuurlijke betekenis van het woord, de miserie vergeten. Wijn doet mensen dromen over positivisme! Beste wijnlezer, optimist van nature, wijnvriend van het eerste uur: mag de boodschap duidelijk zijn. Smijt je in de wijntherapie, drink met je vrienden lekkere wijn, maak je lid van een wijnclub, sluit je aan bij de Vlaamse Wijngilde en lees met genot Ken Wijn-magazine. Een moment van onvoorwaardelijk geluk zal je overmeesteren. Een positieve kijk op de dingen zal je gemoed verlichten. Het zal niet anders zijn met de lectuur van deze editie. Veel leesgenot.