2012 Ken Wijn: editoriaal – n°17 – juni 2012

Terwijl ik dit schrijf vliegt de modder over en weer in het grootste wijnland ter wereld. Verkiezingen maken altijd iets los en de gemoederen kunnen in sommige omstandigheden hoog oplopen. De Franse verkiezingen moeten beslecht zijn wanneer editie 17 in uw handen prijkt. Ik weet niet wat ik moet denken over de tweestrijd Sarkozy-Hollande. De Sarkollande was niet echt mooi om te zien. De opzichtige conclusie stond in de sterren geschreven: tijdens de campagne legde de Sarkollande iedereen in de watten, nu is de tijd aangebroken om iedereen in de luren te leggen. Het wijnland Frankrijk gaat moeilijke tijden tegemoet. Je zou voor minder naar de fles grijpen, wat voor Frankrijk eindelijk een zegen kan zijn.

Gelukkig gaat het in de Vlaamse wijngilde er iets rustiger aan toe. Alhoewel, de aardbeving van de aangekondigd niet-herverkiesbaarheid van de uittredende voorzitter, zindert nog na. We hadden allemaal verwacht dan onze kloeke Hugo zijn jeugdig hart alle eer zou aan doen om er nog drie mooie jaren aan te breien. Maar verwachtingen zijn onze ziektes die ons telkens teleurstellen. Hij deed het niet. Het werd even stil in het nationaal comité. De mededeling werd onverwacht in de groep gesmeten in de zomer van 2011, ten huize van ondervoorzitter Luc. Het begon zowaar te regenen. Ik dacht bij mezelf: dit komt niet goed. Welke zelfingenomen witte wijnraaf met onnoemelijk veel vrije tijd wil deze ondankbare klus overnemen. Want je mag ons slurpclubje niet onderschatten. Bij rustig weer kan iedereen gemakkelijk stuurman zijn, maar de woelige wateren van de Vlaamse Wijngilde is toch nog andere koek. Niet dat ik verandering schuw, integendeel. Het is de motor van elke dynamische vereniging. Maar het gaat niet alleen over leiderschap, maar ook over wat managementvaardigheden en bovenal over een ontastbare wijnautoriteit. De zoektocht naar een dergelijk competentieprofiel zou veel water naar de zee doen vloeien. In feite kon het mij gestolen worden waar het water vloeit, als het maar niet in de wijn is. Waarmee ik bedoel dat het laatste criterium voor mij toch wel doorslaggevend is. De rest kan een goed functionerend nationaal comité wel opvangen. Met deze gedachte zonk ik weg, in mijn geest een databank vormend van potentiële kandidaten.

Plotseling werd de stilte gebroken door een rondbuikig lachje. Aan de overkant van de tafel werd een niet te misverstaan signaal uitgezonden. De koude regen was gestopt met regenen. Het opgewarmd zwembad van Luc kreeg plots een ontnuchterend effect. Ik dacht bij mezelf: tiens, dat komt wel goed. Ik kon mijn glimlach niet onderdrukken met de visuele voorstelling dat we van een lange smalle, plots met een kleine dikke te doen zullen hebben. De ‘change’ in de Vlaamse Wijngilde wordt wel zeer letterlijk genomen. Wij zijn nu maanden later en op het moment van het uitkomen van deze editie, weet ik niet of onze ‘kleine dikke’ de nieuwe en derde nationale voorzitter is geworden. Maar één zaak is zeker, het zal een belangrijke verandering zijn binnen de Vlaamse Wijngilde.

Met het besef dat als er een wind van verandering blaast, sommigen onder ons schermen bouwen, terwijl andere windmolens. Ik hoop dat elke commanderij van dit moment gebruikt maakt om een krachtige windmolen te bouwen, opdat het uitgebouwd succes van vandaag een nieuw verlengstuk krijgt. Je kan onmogelijk de richting van de wind, die Hugo heeft laten waaien, veranderen, wel de stand van de onze windmolens. Dit wordt de grote uitdaging voor iedereen die zijn hart bij de Vlaamse Wijngilde een beetje heeft verloren. Met een onwaarschijnlijk eresaluut, zoals overdonderend tijdens het laatste feest van de Vlaamse Wijngilde, nemen we afscheid van Hugo Van Landeghem als voorzitter. Uiteraard blijven we hem als mens lastig vallen en zal hij verder een gewaardeerd lid van onze redactieraad blijven. De ‘lange smalle’ is nog niet weg, en dat is ook te zien aan de redactie van deze Ken Wijn-magazine. Hij heeft andermaal zijn bordelees ei gelegd. De eieren van Hugo zijn altijd bewust en goed geleid. Zo heeft hij zijn ei van zijn opvolging tijdig geleid gelegd. Uit ongeleide eieren komen onzekere kiekens. Je mag gerust zijn dat dit niet het geval is met de toekomst van de Vlaamse Wijngilde. Veel leesgenot met ons nieuw geleid ei nr 17.

Erwin Devriendt